9 de enero de 2014

2014

ANYADA VUEDA (2014)

Plega una anyada nueva,
vueda.

Podremos emplenar-la
con un gran amaneixer.

U tal vegata nos metamos tristes
pensando en fútils nueits.

Creigo que me desfaré
d'as tristuras viellas, de tanta antiga rima.

Podremos naixer una altra vegata
e fer con a luminaria que brila encara,

con totas as nuestras ruinas,
bella cosa gran, muito gran, muito bonica,

Aimaré como infinitament polidas as casas
espaldatas, antigas, perditas.

Arriba una nueva anyada,
vueda: ye una blanca pachina.

Creigo que me'n iré do siempre
querié ir, allá do lo mío amor viva.

No podré levar-li tot lo que mereix.
Perfumos pobres d'os disiertos li daré.

Bi ha qui ha achuntato muitas cosas
entre as mans: anyos plenos d'alegrías.

Pero los míos uellos son azuls de cielo
d'un viachero que se'n va, e aguaitan estrelas.

Yo quererba dar tantas cosetas
a l'aimata mía, toz os tresoros d'a eternidat.

Pero cosa no tiengo,
li daré toz os labios e besos que a plevia esborró.

Un anyo nuevo escomienza,
ye un poema encara no escrito.

Dicen, e yo lo creigo, que bi ha parolas
con as que fablamos a la diosa.

E si a diosa nos siente e nos ascuita
tot tenemos, res no s'ha perdito.

Escribir en a pachina virchen,
en l'anyo encara infinito, tota la riqueza

de l'universo que en nusaltros ye amagata. Aimata, amor te doi de l'alma, sólo ixo tiengo,

frescors que olbidé e que a vegatas suenio;
en iste anyo encara vuedo, te doi ilusions blancas.

E un poema escribiré en a tuya frent,
en o branquil d'iste anyo nuevo, como un beso,

como una declaración d'eterno enamorato
que a o suyo amor nunca no olbida.

Ixo t'ofreixco, cosa de tierra u de tiempo,
toz os tresoros d'o cielo, aimata mía.

Chuan Chusé Bielsa