Muller eterna
astí van os amors falsos
siempre una falsa
polideza
e frías mans e falsos labios
e tristura e suenios imposibles
perén negando besos
perén negando abrazos
sin parolas
dulzes u amables
astí va
un aire vano que nos guida
por a no-cosa enta desiertos
con sete inacabable
perén bi ha en l'alma una sequera
d'ixa augua que buscamos
eterna plevida d'escarnios
caye siempre en istas tierras
sin oasis
con engaños
e se rezibe arena
cuan l'alma pide abrazos
e nos quedamos a la fin
como viellos
abandonatos
en a soledá
astí son
os labios e as mans e os uellos
d'ista mascara
fosco mirallo evaneszén
falsas luminarias
falsos zielos
boiras falsas
fuyen de desiertos
sin deixar gota d'asperanza
e dimpués torna la rabia
e as más furas tronadas
correndo arriban
sobre caminans
en sasos sin emparo
sin alcorzes ni masadas
sin parolas ni miradas
compasivas
sin un bocau de luz
que calme l'alma
astí vas
falso amor
cavando fuesas infinitas
astí con goyos
afogatos en pozos
sin redenzión
con mans inútils
ta carizias
sin uellar nunca
allá do bi ha vida
astí vas sin sentir o corazón
e tot asinas ye un desierto
una plana d'enrunas e de uesos
pero agora
aimata mía
amor
a tu te uello
e sólo en tu paro cuenta
a tu sólo te veigo
e asinas sólo aspero
que a bonico baixes
dende os zielos
d'a inozenzia
con a tuya compasión
irán marchando
as uambras que cusió
tanta tristeza
muller de l'unico
universo verdadero
plegas e nos das
lo que busquemos
tanto tiempo
muller eterna
plegas e nos das
o más sinzero beso
que arriba con o viento
l'alba nos abraza
e nos redime a calma
d'a tardada con silenzios
fruitos eternos
descubre o lusco
en l'árbol de l'alma
en o peito
rechita l'alegría
e nos n'imos
amor
con tu de compañía
deixando ya ta cutio
lo que sin aturar
enverenaba o corazón
e deixamos de ser
mendigos en o polvo
deixamos de buscar
más goyos en o planto
no somos más esclaus
d'os amors falsos
e te damos
amor
tot lo que tenemos
devantamos
os nuestros uellos cara o zielo
e no bi ha miradas
catando enta os ibiernos
una plevida mansa
en os campos va cayendo
en o chardín de l'alma
una primavera va naixendo
e tot l'amor que somos
e perdiemos
torna a la vida
Chuan Chusé Bielsa